Vulpenvriend - Erik

Dit is nu al de vierde poging om mijn speurtochten naar de ware vriendschap aan  het internet toe te vertrouwen. Eerst liet Kladblok op mijn oude Pentium III mij in de steek. Hele happen tekst waren ineens weg. Daarna deed Wordpad ook raar hoewel de tekens beter overeenkwamen met de inscripties op de smoezelige chocolaatjes  die voor toetsen door moeten gaan.  Doormodderen of toch maar in de bus blazen en zo’n handzame moderne  laptop kopen? Schattig zo’n kleine batterijgevoede bonbonnière, dat wel, maar wat doe ik dan met die teksten  die ik destijds in  Word perfect versie 4.2 en  5.1 maakte en op floppies bewaar? Geen gleuf meer te vinden waar die nog in passen en geen computerprogramma meer die daar nog chocola van kan maken. Gelukkig heb ik destijds wat uitgeprint, maar dat deed je niet voor de lol. Die naaldprinter ging door merg en been. Nee, dan die tijdloze BIC balpen. Daar krabbelde men  vijftig jaar geleden ook al droedels mee en die zijn nog steeds leesbaar. Dat moet ik bij die sociale media eerst nog eens zien.

    Ja, natuurlijk schreef ik ook met vulpen, vooral bij college, want dat ging veel sneller dan met zo’n stroeve balpen. Mijn beste vulpen kocht ik tijdens mijn stage  bij de Hamburger Wasserwerke. In diezelfde Jungfernstieg waar Heinrich Heine gedachtenloos naar mooie meisjes staarde mocht ik in een winkeltje een hele rij gebruiksklare vulpennen uitproberen. Er was er maar eentje die precies deed wat ik wou. Dat edelmetaal gleed moeiteloos over het papier als Sjoukje Dijkstra over het ijs en ik was meteen verkocht. Ik heb nooit meer met iets anders geschreven,  totdat die matzwarte Mont Blanc tijdens college onverhoopt van tafel rolde. Bij deze een requiem voor  mijn vriend de vulpen. Geen hartstochtelijke vriend van vlees en bloed,  maar wel een verrassend volgzaam verlengstuk van mijn linkerhand. Zonder morren vulde hij  het ene schrijfblok na het andere met een  gestage stroom hersenspinsels.

    Later heb ik nog eens tot ergernis van mijn buren mijn hart verpand aan het oorverdovende staccato van een  Remington Noiseless van de rommelmarkt, maar nee, aan het zachte gekras van die ene vulpen , dat aan pas geslepen schaatsen op zwart ijs deed denken, kon niets tippen behalve dan misschien archiefopnamen van Sonja Henie op gebarsten celluloid. Maestro, muziek! Geen treurmars alsjeblieft, al die tranen maken mooie memoires maar onleesbaar!  Nee, doe mij maar de schaatsenrijderswals met hondengeblaf.