Mijn pluchen beest - Xander Hoogendoorn

Toen ik nog jong was kreeg ik jou. Je was er voor mij als ik alleen was in de vreselijke wereld, je was er voor mij als de grote mensen mij teleur stelden, je was er voor mij als ik blij was. Eigenlijk was je er altijd wel voor mij.

Tijdens het opgroeien vergat ik jou. Jij zat daar maar in de vensterbank, eenzaam naar buiten starend. De dagen, maanden, en jaren dat ik niet naar jou om keek kropen voorbij.

Al die tijd zat er een gat in mij, dat alleen maar groter en groter werd. Ik had niet het idee dat er iemand was die om mij gaf. Nee, wie wilde nou met die gek te maken hebben? Ik begreep ze toch niet, dachten ze. Ze vonden mij lomp, en vreemd. Daarom was ik de moeite niet waard.

Mijn leven was ernaar: ik zorgde slecht voor mijzelf, slecht voor mijn kamer, en keek naar niemand om. Er was toch niemand.

Jij zat al die tijd naar buiten te staren in de vensterbank; je zat stof te verzamelen

Op een dag was ik in het stof op de vensterbank over mijn problemen aan het schrijven, over hoe onbegrepen ik mij voelde, over hoe er niemand in mijn leven was; toen mijn vinger tijdens het schrijven jou tegen kwam.

Ik keek verbaasd. Stond Herman er nog steeds? Na al die jaren?

Jouw grote ogen keken mij aan, en ik las verlangen in ze. Mijn verlangen.

Ik zette jou op een stoel in mijn kamer, en ging tegenover jou zitten op mijn bed

De woorden kwamen als vanzelf. Het was zo lang geleden dat ik echt met iemand had gesproken dat de waterval maar bleef komen. Uiteindelijk hield ik het niet meer en begon te huilen.

Zachte, bemoedigende woorden kwamen uiteindelijk. Verzon ik die nou, of was jij het die ze uitsprak? Nee, dat kan niet. pluchen beesten praten niet.

Maakt het uit of de stem van jou, een pluchen beest, komt? Het had net zo goed van mijn moeder kunnen komen. Nou ja, ik hoor nu stemmen. Is dat de rouw die laat komt? Maakt niet uit, ik heb gezelschap.

Ik maakte jou schoon met een vochtige doek. Jij waardeerde het.

Een glimlach verscheen op mijn gezicht. Dat was een hele tijd geleden. Het voelde als nieuw.

Verzon ik dat nou, of stond er een glimlach op jouw pluchen gezicht? Het kon mij een zorg wezen, ik was niet meer alleen.

De doek spoelde ik uit, en ik maakte daar de stoel waar jij op zat mee schoon. Jij was mijn vriend, jij verdiende de beste stoel.

Mijn kamer kon wel een opruim- en schoonmaakbeurt gebruiken. Wanneer was voor het laatst dat ik mijn bed had verschoond? Mijn kast opgeruimd? Gestoft? Had dat uitgemaakt? Nu maakte het uit. Mijn kamer moest in order zijn voor mijn beste vriend.

Toen het tijd was om naar bed te gaan, wenste ik jou welterusten en deed ik het licht uit.