Koesteren, toen & nu - Geert Rutten

Mensen die spullen kunnen koesteren
begreep ik pas toen ik niets meer liefhad.
Jezelf het niet meer waard vindt om iets te
koesteren.
Mijn waardeoordeel is kapot,
materialistische zaken ben ik kwijt.
Mijn positief zelfbeeld slechts
herinneringen.
Niets meer van waarde.
Mijn hart heeft te lang verkeerd getaxeerd.
Koesteren is een waardeoordeel en begint
bij mijzelf.
Eerst verdwenen materiele zaken
vervolgens kennissen, vrienden en 
dierbaren, als laatste de herinneringen.
Hetgeen waaraan ze vastzitten foto’s,
muziek of een plaats. Nu pas begrijp ik
waarom bepaalde prullaria enorme waarde
heeft. Het is de waarde die iemand zelf
heeft gegeven, er zijn liefde aan heeft 
toegedicht.