Je grootste fan - Alice Aberkrom

Ik koester jou al meer dan 60 jaar.
Samen waren wij een prachtig paar.
Wat ik niet goed kon, daar vulde jij mij in aan.
Nooit gedacht, dat daar ook maar iets tussen zou komen te staan.
Maar de sluier van dementie viel op jou neer.
Je leeft als een schaduw van jezelf, ik herken je haast niet meer.
Je bent hier en toch ook weer niet.
Ik voel pijn in mijn hart, omdat je geest mij verliet.
Maar als ik jou dan in mijn pyjama zie staan,
Voel ik de warmte van liefde door mijn lichaam gaan.
Je hebt je gebit niet in, je bent het kwijt.
Met je tandeloze mond zeg je dat het je spijt.
Je vraagt of je toch mag blijven logeren.
Ik knik “ja” en help je in je eigen kleren.
Als je daar dan zo in ons bed ligt, vredig en zacht,
besef ik wat ik nooit had bedacht,
Al ben je ver weg en verward.
Ik koester nog altijd de warmte van de kern van je hart.