Even een glimlach. - Bert Klopman

Je probeerde jezelf te verdrinken. Op je kamer waterboarding
totdat je bijna bezweek. Je wilde naar de plek 
waar je vrienden zijn.

Voor de wielen van tegemoetkomende auto’s;
moesten we je weghalen. Rollend door
het gras voelde ik, hoe sterk dit was.

Jij was de jager, ik het konijn
in je lichtbak gevangen. Ik rende te hard
voordat ik besefte niet je redder te kunnen zijn.

Aan die tafel in Oosterbeek zaten we samen zo verloren
Nog steeds voel ik de pijn toen je me vertelde dat je
niet meer op deze wereld wilde horen.

Verdoofd reik ik uit naar de puzzelstukjes die ik verdeel,
daarna sluit ik me op in oeverloze gedachten
en glij met je mee.

Worstelend met vast gekroonde slakken
op papier, koesteren we het licht
van de schaduw in elke kier.

Aan de horizon bevriezen norse kleuren.
Vrolijke vliegers dansen als
de zon verschijnt.

Samen verstommen we in een surplace
en houden ondanks de koude wind
toch heel even

aan een glimlach vast.