Een moment van koestering - Fay

Het harde besef raakt mij. Het leven dat ik koesterde bestaat niet meer, het wordt overschaduwd door beperkingen die ik moeilijk kan accepteren. Terwijl ik op het strand in de zon zit blijft elk gevoel van geluk en waardering uit. Het beangstigt me dat zoiets moois niks teweeg brengt. 

Ik probeer wanhopig grip te krijgen op een leven waarvan ik in dubio ben of ik het wel wil. Overspoeld door gebeurtenissen en tegenslagen die mij machteloos achterlaten in een wereld waarvan ik niet weet of ik er nog wel wil zijn. 

Dwangmatig probeer ik alle mooie kanten van het leven te zien om mij de kracht te geven nog even door te gaan. Stug hou ik vast aan het idee dat het leven maakbaar is, dat ik controle heb en dat ik niet hoef te accepteren dat het leven dat ik voor ogen had nooit de realiteit gaat halen. 

Ik rouw om de persoon die ik wilde en dacht te zijn. Er is veel verdriet maar ook opluchting dat ik iets voel. Ik stop met vechten voor een leven dat alleen bestaat in mijn verbeelding. Ik maak ruimte voor alle delen in mezelf die ik eerder niet wilde of kon erkennen en langzaam komen er nieuwe mogelijkheden tussen de moeilijkheden door. 

En hoewel ik bang ben voor wat er in de toekomst op mij af gaat komen, al het verlies wat ik nog ga ervaren, alle dieptepunten en momenten van machteloosheid, die ik nog ga meemaken, koester ik mijn veerkracht. Ik koester elk normaal moment dat belachelijk speciaal is geworden. 

Ik heb geleerd om momenten te koesteren met een intensiteit die ervoor zorgt dat ik de waarde van het leven heb teruggevonden en de zon weer kan voelen.