Een levenslange vriendschap. - Cellie van Sluis

Mijn vriendin en ik koesteren al een heel leven vriendschap. Onze vriendschap begon toen we 3 jaar waren en nu zijn we 72.
Wij heten Willemien en Cellie. Wij woonden een paar huizen bij elkaar vandaan.
Toen we 3 waren, speelden we met onze poppen en op straat. Er was bijna geen verkeer, we woonden tussen de weilanden met koeien en schapen, dichtbij een boerderij. 
Een jaar later gingen we naar de kleuterschool, wat een behoorlijk eindje lopen was. We huppelden vrolijk 2 maal per dag heen en weer naar school.
Vervolgens kwam de lagere school, waar we vaak te laat kwamen omdat we weer liepen te spelen onderweg.
Na de lagere school ging Willemien naar het gymnasium en ik naar administratief onderwijs. Hier haalde ik onder andere mijn typediploma en kreeg ik een leuke kantoorbaan als vakantiehulp.
Willemien ging rechten studeren en ik ging naar de Dansacademie.
Willemien ging trouwen, terwijl ik lang alleen bleef. Ik had het druk met balletles geven aan kinderen. Willemien ging met haar man op verschillende plaatsen in Nederland wonen, waar ik haar opzocht.
Helaas werd ik psychisch ziek en moest daarom vaak worden opgenomen. Onder andere in Duin en Bosch, waar ze me kwam opzoeken met haar baby. We mochten daarvoor in een aparte kamer zitten. 
Toen haar zoontje 7 was, zocht ze me weer op en hebben we op een terras gezeten bij een fontein.
Dertig jaar geleden leerde ik mijn partner kennen, waar ik nu al 17 jaar een relatie mee heb. Met hem heb ik Willemien opgezocht in Frankrijk, waar zij met haar man een kasteel bewoont. We zijn er 3 keer geweest. 
Momenteel heb ik vooral contact met haar via face-time.