Des te ouder des te gekker hahaha - (c) Franciska van den Berg

Ik koester de diagnose die ik ooit kreeg, 
En koester vooral dat ik de diagnose ontsteeg.
Mijn leven veranderde 360 graden ten goede

Ik koester de ruimte die ik kreeg om mijn trauma's te verwerken
Ik koester de acceptatie dat mijn trauma's mij maakten tot wie ik nu ben
Ik koester de balans die ik na vele jaren zoeken heb weten te vinden.
Ik koester mijn eigen wijsheid waardoor ik nu zover gekomen...
Ik koester dat ik mezelf, juist in mijn vreemde dingetjes, leerde waarderen.
Ik koester het dat ik anders ben en zó lief; al doet lief en gevoelig zijn pijn in deze wereld.

Ik koester dat ‘mijn normaal willen doen’, want ‘niet ziek willen zijn’, verwerd tot ‘mezelf leren zijn’. 
Ik koester de ruimte die ik steeds vaker durf te geven aan ‘mezelf zijn’ ten overstaan van anderen.
Nu koester ik mijn gekke dingetjes: het dansen, het zingen, het huppelen, het puur en vrij zijn in mij...
Ik koester dat ik mezelf steeds beter leer kennen.
Ik koester mijn ouder worden; des te ouder des te gekker is een spreekwoord dat ik koester.
Waarom anders leven?

Ik wil leven, ik wil fladderen, ik wil mijmeren, ik wil lanterfanten…
Ik wil prettig gestoord gewoon lekker mijn hele zelf zijn. 
Ik geef mezelf toestemming, want het leven nu zoveel leuker: ik geniet en kóester dat!