De spin - Inka

“Een grote enge spin, daar boven in de hoek achter je.”
De grote angstige ogen keken me niet begrijpend aan. Ontdaan, omdat ik niet van plan was een stap opzij te doen.
Met gillende sirene werd ze, een aantal dagen geleden, weggerukt uit haar dagelijkse drukke bestaan. In luttele tijd belandde deze eigenaresse van een druk bezochte slagerij, voor een spoedoperatie op de operatietafel. 
Ofschoon haar fysiek herstel verliep zoals in de lijn der verwachting lag, bleek alras dat de mooie puzzelstukjes van psyche en fysiek niet meer naadloos op elkaar aansloten.
Wat in z’n twee/eenheid een mooie cirkel hoorde te zijn, was een wat brokkelig vierkantje geworden. 
Het feit dat lichaam en geest soms even niet geheel synchroon lopen, kwam me niet echt onbekend voor. Zij het, wat mijzelf betreft, in een beduidend lichtere en mildere vorm.
Na een verblijf in Indonesië en in Israël, leek het beide keren alsof m’n omhulsel reeds in Nederland was gearriveerd, doch m’n geest had het snode plan opgevat om, als alles een beetje meezat, pas met het volgende vliegtuig te arriveren. 
Een soort schokeffect, als door een klap met een rubberen hamertje.
Deze lieverd was, wat je noemt, met een ijzeren moker tegen de grond gemept.
Rustig bleef ik staan en m’n ogen gleden over de zich goed herstellende wond, die opnieuw verbonden moest worden.
“Ga daar nou wég, want ik zie dat ‘ie naar beneden wil komen” en in de stem klonk steeds meer onbegrip en agitatie. 
“Weet u wat we kunnen doen” opperde ik op voorzichtige en geruststellende toon.
“U houdt voor mij die harige achtpoot daarboven in de gaten en ik werk zo snel als ik kan.”
Na een zucht van verlichting, volgden haar nu rustiger geworden ogen, afwisselend mijn handen en de engerd op het plafond.
Zo kan ‘ie wel weer voor vandaag, glimlachte ik en zette haar na het verzorgen nog wat rechter in de kussens.
Met m’n rug naar haar toe, waste ik haastig mijn handen en bemerkte dat de angst in haar stem had plaats gemaakt voor kalmte.
De kruipende plafondgriezel leek in het niets te zijn opgelost.
“Weet jíj wat je bent,” voegde ze me toe terwijl ik al met de deurknop in de handen stond.
Ietwat vorsend keek ze me nu aan.
“Geen idee, zeg ’t maar” en nieuwsgierig geworden liet ik de deurknop los en keerde nog even op mijn schreden terug.
“Een waterlelie” antwoordde ze stralend.
Een waterlelie? “Ja, een waterlelie. De opengeslagen bloem is schitterend om te zien, maar probeer ‘m niet te plukken want de lange steel zit rotsvast in de grond.”
In een oogwenk werden rollen volledig omgedraaid.
Nu stond ik daar, met ogen vol verbazing.
Genoeg stof tot nadenken voor meer dan een dag.
Enkele weken later stapte ze kordaat aan de arm van haar ega, door de draaideur naar buiten.
Stralend en gezond. 
De medicatie en de tijd hadden hun werk gedaan.
Een brokkelig vierkantje had zich teruggevochten tot een gave cirkel.