Coronatijd - Johanna Klein

Het land is koud
De weg is lang
Het duin is grijs
Het strand is leeg
De zon is wit
En ik ben bang.

Naast de kist
Ik zie en herken je,
Weet wie je was.
Maar je bent er niet.
Zelfs in je slaap bewoog je gezicht.
Ik mis je lach, je tranen,
Het twinkelen van je ogen.
Wat rest, troost mij niet.