"Ik tekende op de muren en realiseerde me dat ik wilde leven”

“Een paar jaar geleden werd ik zo depressief dat ik suïcidaal werd”, zegt Lynn als ik haar spreek via Teams. “Mijn vader zei: en nu gaan we de psychiater bellen! Ik moest kiezen, direct opgenomen worden of mijn medicatie, waar ik afhankelijk van was geworden, in het beheer van mijn ouders geven. We hebben daar denk ik uren gezeten, ik kon gewoon geen keuze maken. In beide gevallen gaf ik de regie uit handen. Toen besloot de psychiater dat ik al mijn medicatie, ook mijn secret stash, aan mijn ouders moest geven. Mijn vriend kon er namelijk ook niet meer mee omgaan. Door bepaalde slaapmedicatie kreeg ik black-outs. Hij heeft me wel eens in de keuken gezien met een mes in mijn handen en ik kon me gewoon niet herinneren wat er was gebeurd.”

Opname in privékliniek  

Haar ouders komen niet lang daarna met het idee van een privékliniek, helemaal aan de andere kant van het land, in Epen. “In het begin wilde ik daar niets van weten. We zijn toen eerst naar Spanje op vakantie gegaan. We wandelden daar elke dag langs het strand en dat deed me zo goed. Ik kreeg ademruimte en kon weer iets meer voelen. Toen ik terugkwam, stond ik open voor opname in de privékliniek. Dat was best intensief. Dagelijks individuele sessies en groepssessies zoals dramatherapie en creatieve therapie. Voor het eerst in jaren durfde ik weer een potlood vast te pakken en te tekenen of schilderen.” Ze kijkt even weg van de camera, tegelijkertijd verschijnt er een harig staartje in beeld. Het is haar kat. “Hij ruikt dat de camera aan staat”, zegt ze grappend.

Ik wil leven

“Tekenen en schilderen is altijd een passie van me geweest”, vervolgt ze als haar kat weer uit beeld is verdwenen. “Mijn moeder was vroeger handarbeid juf, dus thuis waren altijd materialen aanwezig en konden we doen wat we wilden. Maar tijdens mijn studie was dat helemaal weggezakt. Ik durfde gewoon niet meer te tekenen op papier. Zo’n wit vlak, dat je weer weggooit, wat is het nut? Maar door creatieve therapie, zoals drama- en danstherapie, werden de drempels lager en durfde ik weer dingen te proberen. Ik had een psycholoog die voorstelde om op de muren te tekenen. Dat voelde voor mij als een bevrijding. Hij dacht met me mee en zei dat ik moest doen waar ik me prettig bij voelde. Dus begon ik dat te doen, en toen realiseerde ik me dat ik wilde leven.”

Ze blijft even stil. We komen op adem. Lynn gebruikt de tijd ook om wat tekeningen op te zoeken. Via de mail stuurt ze een aantal van haar prachtige kunstwerken. “Het tekenen helpt me om dingen te verwerken”, zegt ze als we weer in de camera kijkt. (In deel 2 van haar verhaal gaat ze dieper in op het tekenen.)

Bronnen van angst 

​​​​​​​We gaan terug in de tijd. Lynn werd geadopteerd toen ze 14 maanden oud was. Voor die tijd verbleef ze in een kindertehuis in Taiwan. Als het daar te vol werd, werd ze tijdelijk bij pleeggezinnen ondergebracht. “Ik herinner me niet veel van die periode. Toen ik naar Nederland kwam, had ik veel angsten. Ik was bang om alleen gelaten te worden, zelfs voor korte tijd. Slapen, het donker en mannen waren ook bronnen van angst, hoewel ik niet precies weet waar die angsten vandaan kwamen. Langzamerhand verdween de angst voor mannen, maar de slaapproblemen en de angst voor het donker bleven aanwezig tot aan het eind van mijn tienerjaren. Op de middelbare school ging het redelijk goed met me. School interesseerde me eigenlijk niet zo. Maar bepaalde problemen, zoals mijn eetproblematiek, kwamen pas later aan de oppervlakte."

Angst, paniek en depressie  

Ze gaat in behandeling bij de afdeling eetstoornissen en volgt een groepsbehandeling van twee dagdelen in de week. Tijdens die behandeling worden ook een angst-paniekstoornis en depressie gediagnostiseerd. Ze start voor het eerst met medicatie, waar ze na verloop van tijd niet meer zonder kan en mede door de vele bijwerkingen gaat het bergafwaarts. Alles verandert als ze op aanraden van haar ouders naar de kliniek in Epen gaat. “Mijn psychiater daar stelde voor om een DNA-profiel aan te vragen om te zien hoe mijn metabolisme is, hoe ik reageer op stoffen in medicatie. Uit het profiel bleek dat ik een laag metabolisme had vanwege een bepaald enzym, waardoor ik meer bijwerkingen had. Opeens was het logisch voor me en kon ik het accepteren. Later bleek uit onderzoek dat ik ook ADHD heb, en werd vastgesteld dat ik dyslexie heb en dat er autisme (ASS) aanwezig is. Op dat moment begon alles op zijn plek te vallen en begreep ik eindelijk waarom ik dingen op een bepaalde manier ervaar en tegen bepaalde dingen aanloop.”

De rode draad in haar herstel  

Het begrijpen en de puzzelstukjes die op hun plek vallen is de rode draad in haar herstel. “Ik had altijd al de vraag; waarom? Maar door de onderzoeken en de resultaten klopte het steeds meer in mijn hoofd”, zegt ze daarover. “Het was alsof er kwartjes vielen en ik langzaam maar zeker meer inzicht kreeg in mezelf en mijn situatie. Dat was zo belangrijk in mijn herstelproces.” Nu weer een periode verder komt ze er steeds meer achter wat belangrijk voor haar is. “Dat is context, vrije ruimte, open zijn naar elkaar en meerdere expressiemiddelen kunnen gebruiken. Dus niet alleen communicatie en verbaal, maar ook het tekenen, het beeldende of muziek. Dat is alles voor me.”’

In deel 2 legt Lynn uit hoe het tekenen haar helpt in haar herstel, en ook hoe ze creativiteit gebruikt in haar werk als ervaringsdeskundige.

Een gedeelte van Lynns’ herstelverhaal 
33 jaar geleden werd er in Taipei, de hoofdstad van Taiwan, een meisje geboren. Haar biologische moeder was toen 16 jaar en ongehuwd toen ze haar kreeg. Als zij het meisje zou houden, zou ze verstoten worden door haar familie en de maatschappij. Nadat het meisje, met een onbekende reden, een aantal weken na haar geboorte in het ziekenhuis had gelegen, werd zij naar een kindertehuis in Taipei gebracht.

De ouders van de biologische moeder wisten niet van het bestaan van het meisje af. Hierdoor duurde de adoptieprocedure langer dan normaal en heeft het 14 maanden geduurd voordat alles rond was. De kinderen in het kindertehuis kregen veel zorg en liefde van de verzorgsters en waren geen nummertjes.

Maar soms werd het kindertehuis te vol en werden er kinderen voor een aantal maanden bij pleeggezinnen geplaatst. Wanneer er weer ruimte vrij kwam gingen zij weer terug naar het kindertehuis. Het meisje is in deze periode bij 4 pleeggezinnen geweest.

Het meisje was 14 maanden toen ze naar Nederland kwam en kwam terecht bij een lieve vader en moeder. Op het eerste gezicht leek het een vrolijk meisje dat naar iedereen lachte. Maar was deze glimlach echt? Of lachte ze zo lief naar iedereen, omdat ze bang was verlaten te worden? Angst om achter gelaten te worden. Angst om alleen te zijn.