paginakop nieuwsdetail

Componence Asset List

pexels-vlad-che%C8%9Ban-1529360.jpg
10 augustus 2022

"Het is doodeng, maar ik zou er voor gaan"

Denise (28) kwam vorig jaar in een diepe crisis terecht. Ze had steeds heftigere nachtmerries over het misbruik door haar vader en raakte suïcidaal. Haar behandelaar adviseerde een intensieve trauma behandeling. Nu, een half jaar later, kan ze weer genieten van kleine dingen.

“Vorig jaar ging het gewoon echt niet goed”, zegt ze. ‘’Ik was heel depressief. Iedere prikkel was er een te veel. Voelde me heel angstig en was constant aan het vermijden. De nachten waren echt een hel. Ik had heel veel nachtmerries en herbelevingen. Het ging gewoon niet. Mijn wereld werd steeds kleiner en ik stortte in. Ik zat in een vicieuze cirkel en zag geen uitweg meer. Daarbij was ik ook  suïcidaal. Het was dagelijks wachten tot ik mijn slaapmedicatie kreeg om maar te gaan slapen. Ik deed echt mijn best, ging elke dag naar buiten, probeerde gewoon met vrienden af te spreken, bleef gewoon sporten en bewegen, maar het hielp gewoon niet. Heel frustrerend.”

Zes heftige trauma’s

Heel haar jeugd werd Denise misbruikt door haar vader. Na een lange weg kwam ze vorig jaar bij Antes terecht, daar wordt bij haar complexe PTSS gediagnostiseerd. Haar behandelaar adviseert om een intensieve trauma therapie te doen. “Ik dacht, ik krijg mezelf niet uit deze crisis en wilde alles aanpakken wat eventueel zou helpen.” De intensieve therapie is een programma van twee weken, met daarin zes dagen waarbij je van negen tot vijf op locatie wordt behandeld. Cliënten slapen gewoon thuis. Denise deed het 2-weekse intensieve traject in december 2021. “Bij de intake hebben we zes heftige trauma’s benoemd waar ik heel veel last van had. Per dag behandelden we vervolgens één trauma.”

Combi van mentale en fysieke oefeningen

“We begonnen de dag met 2 uur imaginaire exposure”, vervolgt ze. “Ik kon niet meer vermijden of weglopen, wat ik altijd deed. Ze stelden dan gericht vragen, terwijl ik mijn ogen gesloten had. Terug naar de situatie en blijven opnoemen wat je ziet. Daarna had ik creatieve therapie, boksen of wandelen. Die combinatie van het mentale en het fysieke, daar hadden ze heel tactisch over nagedacht. Dan was het even pauze en daarna had ik twee uur EMDR (red: Eye Movement Desensitization and Reprocessing (EMDR) is een effectieve behandelmethode voor mensen die last blijven houden van de gevolgen van een schokkende ervaringen, zoals seksueel geweld achter elkaar.”) Elke dag eindigde met een stukje psycho-educatie. Daarover zegt ze: “Dat is vrij droge leerstof. Hoe werkt trauma nou op je lichaam bijvoorbeeld. Dat vond ik heel fijn, omdat het even niet over mezelf ging.”

Vrienden en familie onmisbaar

Elke dag wordt Denise opgehaald door een bekende. Ze maakte samen met haar pleegvader zelfs een speciaal rooster voor haar vrienden en familie “’Ik heb iedereen opgetrommeld. Ik werd gebracht en gehaald en er werd voor me gekookt. In het weekend sliep ik bij vrienden. Ik ben zo blij dat ik dat gedaan heb, want ik kon gewoon niks meer. Na die EMDR sessie knapte mijn hoofd voor mijn gevoel uit elkaar. Ik moest rekensommen doen, spelling en ondertussen moest ik dan het licht en het geluid volgen. Dat was voor mijn gevoel echt turbo. Ik kon daarna echt alleen nog maar in de auto stappen en niks doen. Het was wel echt heel pittig.”

Ik wil dat je stopt met water drinken

Denise is erg te spreken over haar behandelaren. “De eerste dag  zal ik nooit meer vergeten. Ik was nog geen 10 minuten binnen en nam af en toe een slokje water. Een van de behandelaren zei toen: ik wil dat je stopt met water drinken. Niemand had me dat ooit gezegd. Ik dacht, nou waarom? Water drinken is toch alleen maar goed ? Maar dat was voor mij een stuk emotie doorslikken en vermijden. Ze hadden me gelijk door. Dat vond ik confronterend, maar wel heel fijn.”

Wat doe je me aan?

De eerste twee dagen is alles nieuw en laat ze alles over zich heen komen. Dag drie is de grootste uitdaging: “De derde dag was echt heel zwaar. Ik was jarig en ben huilend de auto ingestapt bij mijn pleegvader. Ik wil niet meer en ik kan dit niet. Wat doe je me aan? Waarom breng je me er heen? Dat vond ik heel heftig, maar heb doorgezet.” Als de 2e week ten einde loopt heeft ze een beetje een leeg gevoel. “Er was zoveel opgerakeld. Het begint net, dacht ik. Het moest allemaal nog dalen. Het ging ook niet gelijk veel beter daarna, dat kwam pas later. Ik had echt keihard nazorg nodig, met al die herinneringen die boven kwamen. Die moest ik kwijt en dat kon gelukkig bij mijn eigen behandelaar.”

Genieten van kleine dingen

Nu, een half jaar later, heeft ze voor haar gevoel weer een beetje een normaal leven terug. “De nachten zijn gewoon weer goed te doen en ik heb veel minder herbelevingen en angst. Ik kan veel meer van het leven genieten en dat vind ik oprecht fijn. Gister had ik bij vrienden een oppasdag, daar geniet ik dan echt van. Als ik op de fiets zit, ben ik niet meer bang om achterom te kijken. Ik kan gewoon weer de eendjes zien en de natuur  en de mensen om mij heen. Tuurlijk heb ik nog af en toe steeds mijn angst, maar het is veel beter te handelen. De band met mijn pleegouders is daarnaast veel verder verdiept. Ik heb ze voor het eerst echt meegenomen in mijn verhaal. We zijn ook naar mijn ouderlijk dorp geweest en ik heb bijna alle trauma’s verteld. Daardoor is die band veel dieper geworden en heb ik nog meer vertrouwen in hen. Het is voor mij best veranderend geweest.”

Woede

“Voor de intensieve trauma therapie wist ik  wel dat ik geen schuld heb aan wat er allemaal gebeurd was. Maar toch handelde ik daar niet naar en gaf ik mijzelf vaak de schuld. Het beetje woede wat ik voelde was naar mijzelf toe gericht. Er was altijd wel een stem in mijn hoofd actief die mij een schuldgevoel aanpraatte. Na de intensieve trauma therapie voel ik veel meer woede en er heeft in het afgelopen half jaar een verschuiving plaats gevonden. De woede die ik nu grotendeels voel is gericht aan de dader (in mijn geval mijn vader), soms nog wel voor mijzelf, maar lang niet meer zoveel als een jaar geleden. Hier krijg ik nu ook therapie voor, om te leren mijn boosheid te voelen en te uiten, aangezien ik dit nog nooit heb geleerd.”

Doodeng, maar wel doen

Ze wil ook nog iets meegeven aan anderen die dit traject misschien willen doen: “Ik kan het iedereen aanraden. Maar als je dit doet, moet je echt je vrienden en familie  inzetten. Stel je woont alleen en je hebt geen netwerk, dat lijkt me bijna onmogelijk. Je bent zo gebroken, je ligt echt als een dood vogeltje op de bank. Ik had het echt niet alleen gekund. Het is doodeng, maar ik zou er voor gaan.”