Edwin, coördinerend begeleider bij de afdeling Langdurig Intensieve Behandeling

Geloven in herstel 

"In de crisisopvang zie je soms dat cliënten binnenkomen en onder behandeling blijven voor lange periodes.” Begint Edwin. “De eerste jaren wordt er van alles geprobeerd, maar na verloop van tijd ontstaat er een soort berusting. Cliënten kunnen soms blijven hangen in een hoekje van 'we weten niet meer wat we ermee moeten'. Vroeger kwamen deze mensen vaak terecht in wooninstellingen, plekken zonder echte kans op herstel. Wij hebben dat anders aangepakt. We geloven dat iedereen, ongeacht zijn of haar verleden, een kans verdient om te herstellen. Dat geloof heeft ons als team gevormd en ons succes gebracht."   

Kun je een voorbeeld geven van zo'n aanpak in de praktijk?

"Absoluut," antwoordt Edwin. "Ik denk dan meteen aan een cliënt zonder enige familie in beeld. Deze man was zo overprikkeld dat hij zijn dagen doorbracht in een lege kamer, liggend op zijn bed, starend naar het plafond. Het leek alsof hij vastzat in zijn eigen gedachten, zonder enige verbinding met de wereld om hem heen. Maar wij zagen iets kleins dat wel mogelijk was: een gesprek. Elke dag stelden we hem één vraag, iets eenvoudigs zoals 'wat waren je hobby's?' of 'is er nog familie waar je aan denkt?'. Het duurde bijna een jaar voordat hij openstond voor de vraag 'wat zou je nog leuk vinden om te doen?' Maar toen hij eindelijk antwoord gaf, opende dat de deur naar iets veel groters." 

"Op een zaterdag – mijn vrije dag overigens – zijn we samen naar zijn geboorteplek gegaan. We bezochten de begraafplaats van zijn vader, het huis waar hij was geboren, en zelfs Leiden, waar hij een half jaar van zijn leven had gezworven. Het was een dag vol herinneringen en emoties. We draaiden zijn favoriete muziek en hij fleurde helemaal op. Die ervaring gaf hem de kracht om kleine stappen te zetten richting herstel. Uiteindelijk verhuisde hij van een oefen-HAT naar een volwaardige HAT-eenheid. Wat begon met simpele, dagelijkse vragen, leidde tot een volledig hernieuwd leven. Hij doet nu zelfs zelf zijn boodschappen en komt regelmatig langs voor een kop koffie. We zijn echt van hulpverlener naar netwerk gegaan, en dat maakt een wereld van verschil." 

Heb je ooit meegemaakt dat je meer bereikte dan je aanvankelijk dacht? 

"Ja, zeker," zegt Edwin. "Er was een andere cliënt die op papier alles zelf kon, maar hij was erg onzeker door de negatieve invloed van zijn moeder. Drie jaar geleden kreeg hij voor het eerst de kans om naar een HAT-eenheid te verhuizen, maar na enkele weken begon hij spullen uit het raam te gooien, hij had last van de druk van zijn moeder die hem steeds belde. Het leek een verloren zaak, dus brachten we hem terug naar zijn oude situatie, maar we gaven niet op." 

"We besloten om het nog een keer te proberen, maar dit keer met een extreem warme overdracht. We zorgden ervoor dat hij zich gesteund voelde, en spraken met zijn moeder af dat ze hem slechts één keer per dag zou bellen. Langzaam maar zeker kreeg hij weer vertrouwen in zichzelf. Nu komt hij elke dag even langs, niet alleen om een pakje shag te halen, maar ook om te laten zien hoe goed het met hem gaat. We eten een of twee keer per week samen, en dat geeft ons de gelegenheid om te zien hoe hij vordert. Het heeft even geduurd, maar uiteindelijk is het hem gelukt. Dat is voor mij het bewijs dat doorzetten en blijven geloven in wat wél mogelijk is, echt het verschil maakt." 

Wat is jouw motto als het gaat om jouw werk?

"Kleine stapjes, groots vieren," zegt Edwin vastberaden. "Dat is de weg naar succes. We kijken altijd naar wat wél kan, zelfs als de mogelijkheden beperkt lijken. Het zijn die kleine overwinningen die onze cliënten helpen vooruit te komen, en dat moeten we samen blijven vieren. Want uiteindelijk zijn het die stapjes die leiden tot grootse resultaten. Laten we altijd blijven zoeken naar oplossingen, hoe klein ook, en elkaar inspireren om door te gaan. Samen kunnen we het verschil maken."